Voor contacttracing lijkt Bluetooth LE om een aantal redenen interessant doordat dit op elk toestel terug te vinden is. Een van de sleutels hier is het nabijheidsprofiel (PXP) van Bluetooth LE, de kerntechnologie waar Bluetooth op vertrouwt voor het lokaliseren en volgen van apparaten. Door te meten hoeveel stroom wordt ontvangen van een Bluetooth-signaal (de RSSI-waarde), kunnen we schatten hoe ver het is verwijderd.
Er zijn ook vergelijkbare toepassingen van Bluetooth LE-technologie, standalone toepassingen die je kunnen volgen en locatiegebaseerde meldingen kunnen activeren wanneer u in de buurt bent. Hoewel deze meestal worden gebruikt om klanten in winkels te volgen, deals aan te bieden en advertenties te tonen, lijkt de basistechnologie eigenlijk sterk op contacttracing.
Er zijn echter gebreken en oneffenheden: het werkt alleen goed tot een bepaald niveau van precisie. Bluetooth kan u helpen om ruwweg een object te vinden, maar de exacte fysieke locatie is niet iets waar Bluetooth LE-technologie in uitblinkt. Interferentie obstakels en obstakels tussen apparaten, zoals rugzakken, kleding, muren of ramen, zorgen voor een afname van nauwkeurigheid, omdat de signaal sterkte afneemt welke wordt gebruikt om de afstand te meten.
Daarom wordt er ook gekeken naar een andere technologie (Ultra Wideband-radio of UWB) te gebruiken voor het lokaliseren van andere apparaten. Echter het probleem is dat ondanks dat deze technologieën geschikter is, er maar heel weinig mobile telefoons de UWB-radio’s hebben.
Door de beperkingen van Bluetooth LE zullen we anders moeten gaan kijken hoe de techniek in te zetten. Een kortere afstand van elkaar zou de betrouwbaarheid op het gebied van bereik juist goed zijn om ons te helpen bij het waarschuwen voor blootstelling aan het virus. Aangezien het virus niet door muren kan lijkt een kortere afstand gerechtvaardigd.
Bluetooth LE is een oplossing waarbij gebruikers niet in de buurt van besmettingsbron hoeven te komen.