Van wie zijn persoonsgegevens? Deze vraag heeft een geopolitieke waarde die niet meer weg te denken is.
Laten we daarom de vraag herhalen: van wie zijn persoonlijke gegevens? Ze zijn van mij, maar ook van ons. Ze zijn alleen van jou, voor zover ik ze je geef, ze zijn alleen van jou, voor zover je bevoegd bent om ze te verwerken. Ze zullen het nooit zijn, want ik weet niet van wie ze zijn.
Wiens persoonlijke gegevens
Persoonlijke gegevens zijn “van mij” en dat is duidelijk: het is natuurlijk, duidelijk en het is legitiem. Het back-uppen en omzetten van gegevens wordt steeds gemakkelijker en met steeds meer GB’s aan informatie. Lijken we weg te lopen van de consequenties van veel data op een plek. Deze data zorgt voor een grote bron aan gegevens, die commercieel aantrekkelijk zijn voor derden.
Persoonsgegevens zijn “van ons” zo klaar als een klontje, met de nadruk op “Onze” en in feite de reden van de EU in verzet komt, tegen bedrijven die persoonlijke gegevens in de EU verzamelen buiten de EU willen bewaren.
Hetzelfde gebeurt wanneer Donald Trump, Tik Tok wil verbieden in de VS als het niet onmiddellijk een partner vindt voor het beheer van persoonlijke gegevens op Amerikaanse servers.
Rond het woord ‘onze’ duikt een opeens een kwestie van datasoevereiniteit op, kortom, landen hebben de plicht om barrières op te werpen ter verdediging van data met betrekking tot de legitieme ambities.
Elk risico van onteigening door wet of technologie en soevereiniteit die aantoont, hoe gegevensbescherming een voorwaarde is voor veiligheid.
Persoonlijke gegevens zijn “van hun” wanneer de politiek geen aanspraak maakt op het beheer van deze gegevens en consumenten klikken op verwerkingsautorisaties zonder deze te lezen, en nooit begrepen hebben voor welk gebruik ze toestemming hebben gegeven. De cookiewet en de AVG werden altijd beschouwd als hinderlijk en niet als een beschermingsmaatregel die niet gereduceerd zou kunnen worden tot een extra klik.
Deze samenhang tussen gegevensbescherming en democratie verklaart waarom de Europese Unie, juist op deze grond, haar digitale soevereiniteit wilde bevestigen. Een garantie van de rechten van de persoon met betrekking tot een ieder die zijn identiteit met persoonlijke gegevens beheert.
Zelfs buiten de territoriale grenzen die door het versturen van persoonlijke gegevens over een netwerk kunnen worden overschreden.
De persoonlijke gegevens, die “nieuwe olie” worden genoemd lijken te worden gebruikt zonder dat er grenzen worden gesteld. Data die vaak zonder grenzen wordt verstuurd tussen continenten, vraagt vandaag de dag de maximale aandacht: waarbij urgentie, een noodsituatie wordt met het uitrollen van steeds meer clouddiensten en met de toenemende gevoeligheid omtrent datasoevereiniteit.
De vraag “van wie zijn de persoonlijke gegevens?” Vereist daarom antwoorden die minder oppervlakkig en begrijpelijker zijn. Omdat dit een retorische vraag is, die elke burger had moet stellen voordat er werd geklikt op de autorisatie voor het gebruik van persoonlijke gegevens. Alleen op deze manier kunnen we Facebook beter begrijpen, WhatsApp beter gebruiken, de back-ups van Google beter reguleren en sterker het Europese data soevereiniteit beleid ondersteunen dat zich inzet om uw persoonlijke gegevens te beschermen. Mijn data. Onze gegevens.